هفته ی گذشته حادثه ی مرگباری در جاده ی شیراز- کازرون رخ داد که منجر به کشته شدن بیست و یک نفر از هموطنانمان شد.

یاسر جمالی، تهیه کننده ی برنامه ی ” بی تعارف با مسوولان” که سه شنبه ها حدود ساعت سیزده و پانزده دقیقه از رادیو فارس پخش می شود، ترتیبی داده بود که جناب سرهنگ احمدی رییس پلیس راه شمال استان، آقای عشایری مدیر کل راه و شهر سازی، و دکتر فیروزی رییس اوراژانس فارس در برنامه حاضر باشند و در این باره گفتگو کنیم.

نفر اول در استودیو حاضر بود، و دونفر دیگر تلفنی.

به استودیوی پخش که رفتم سرهنگ احمدی ، که نظامی خوش قولی است آنجا حاضر بود. کلامی که پس از سلام و احوالپرسی گفت این بود که:”” درباره این موضوع بهتره صحبت نکنیم، رسانه های بیگانه فضاسازی کرده اند، بهتر است ما فضا را آرام کنیم…”

در این سال ها عادت کرده ام که مطلبی را آماده کنیم و در لحظه ی اخر “ان قُلت” بیاورند. اما نمونه هایی مثل این که دستور سازمانی نیست را می شود کاری کرد. نمونه هایی که نمی شود کاریش کرد، دستورهای سازمانی است. به ویژه مواردی که ناشی از مصوبات شورای تامین استان، یا شورای عالی امنیت ملی است. به وِیژه شق دوم.

جواب دادم، که اجازه بدهید آن گونه که می دانیم عمل کنیم و اعتماد کنید. خب شناختی از من داشتند و اعتماد شد.

برنامه ای به واقع بی تعارف بود، از مشکل راه صحبت شد و خطایی که در ساخت راه آن قسمت جاده بوده است، از غرامتی که قربانیان می توانند از اداره راه و شهرسازی بگیرند، از بقیه ی نقاط حادثه خیز استان، از سیاست گذاری غلطی که منجر به توسعه ی راه های فرعی و غفلت از راه های پر ترافیک منتهی به مرکز استان شده است. هم چنین روند حادثه، جز به جز بررسی شد.

هیچ مساله ای هم اتفاق نیفتاد. و جناب سرهنگ هم بسیار راضی بود که هم دروغ نگفته ایم، هم اطلاعات صحیح به مردم داده ایم و هم جو برنامه متشنج نبوده است.
چند نکته:
یکم: متاسفانه با بسته تر شدن فضای انتقادی در کشور، بعضی مسوولان هم فراموش کرده اند، که انسداد اطلاعات، امری استثنایی است و فقط در جایی که ضرورت اقتضا کند باید اعمال شود.گویی چون به راحتی می توانند، اعمال نظر کنند که فلان چیز مطرح نشود، و نیرویی هم از آن ها بازخواست نمی کند، مدام باید این کار را بکنند.مثل مربی ای که این اختیار را به او داده باشند که هر گاه خواست تایم اوت بگیرد، ومربی هم به قدری افراط کند که بازی اصلا پیش نرود.دوم: مجریان ما، گویی یا می‌توانند پرخاشگر باشند یا منفعل. یعنی انگار اجرا حد وسطی ندارد.یا به اسم چالشی بودن برنامه، با مهمان خود دعوا می کنند یا تبدیل می شوند به ماشین تایید! بحث منطقی و آرام، راه حل بهتری است.